20-08: Naar huis

Vijf minuten na middernacht Hong Kong tijd vertrekt ons vliegtuig naar huis. Omdat we met de tijd meevliegen, zijn we al om 6.15 uur op Schiphol. Prettige vlucht, weinig turbulentie. Achteraf blijkt dat de vlucht naar Hong Kong twee dagen eerder, nogal last had van de tyfoon, waardoor we zoveel turbulentie hadden. Nu zoveel mogelijk slapen in het vliegtuig om het tijdsverschil soepeler te overbruggen.
Verscherpte controle op onze vlucht. Alle paspoorten worden al bij het uitstappen van het vliegtuig gecontrolleerd. Ook de bagage duurt lang. Om tien voor acht zitten we eindelijk in de trein naar huis. Van Buitenpost nog even met de bus naar Kollum en we hebben Hong Kollum helemaal met openbaar vervoer afgelegd.

19-08: Warm en vochtig

We beginnen de dag relaxed, uitgebreid ontbijten, tassen inpakken en even internetten. Voor het weer hoeven we niet terug, 14 graden en regen is de voorspelling. Nou is het klimaat in Hong Kong ook niet geweldig, het is er warm en vochtig. Bovendien is er een heftige luchtvervuiling waardoor je nog minder lucht krijgt. Om 12 uur checken we uit. De bagage blijft onder de hoede van de bagageboys. Wij gaan naar Po Ning, waar het grootste boedhabeeld ter wereld is en een klooster. Er gaat een kabelbaan naartoe, maar die blijkt stuk te zijn, dus moeten we met een bus. Het is zondag en de big boedha blijkt ook een leuk dagtochtje te zijn voor de locals. Hele families gaan er naartoe. De boedha is inderdaad erg groot, onderweg zie het beeld al van verre. In de tempel bij het klooster wordt veel wierook verbrand. Je kunt er ook vegetarisch eten. Dat doen wij niet, wij hebben al gereserveerd in ons hotel. Terug in de stad koopt Netty nog een ipod voor 90 euro. Daarna happy hour in de ming sing bar, zonder de beloofde zangeressen. Na het diner worden we opgehaald door het busje van Yuka en naar het liegveld gebracht voor onze laatste vlucht deze vakantie.

18-08: Smog

Vanochtend het meest luxe ontbijt tot nu toe. Er was veel keus in zowel Europees als Chinees eten. Een kok maakte live voor je een omelet klaar met ingredienten naar keuze. Lekker smullen dus.
Daarna de stad in. Buiten was het verschrikkelijk benauwd, vochtig en er hing een soort mist in de lucht: smog. Dat was jammer voor het uitzicht op Hong Kong Island toen we een half uur later aan de Victoria haven stonden. We konden de moderne wolkenkrabbers van het zakencentrum nauwelijks zien. We staken over met een boot van de aloude starline, heel toepasselijk de Northern Star. Op Hong Kong Island vonden we na enig zoeken de mon ma tempel, een stap terug in de tijd. Chinezen die wierook branden in de tempel en bidden. Het staat in groot contrast met de high tech gebouwen die rond de oude tempel staan. We drinken een bakje echte koffie en besluiten een taxi terug te nemen naar het hotel. De chauffeur legt uit dat het erg druk is op de weg en dat klopt, want we komen nauwelijks vooruit. Alles staat vast. Hij heeft het maar steeds over michau waarvan wij denken dat hij tunnel bedoelt, maar het blijkt het metrostation te zijn waar hij ons afzet. En inderdaad de metro gaat veel sneller.
Maar even rusten in het hotel met de airconditioning aan. Dit weer is voor iedereen vermoeiend. Om half vijf shoppen. Er zijn hier verschillendee markten, w.o. een dames- en een herenmarkt. Als eerste gaan Hidde, Netty en ik naar de ladymarket, want die is het verste weg. We waren al wel wat drukte gewend, maar deze markt en de winkels er omheen slaan alles. Door de haarkleur ziet het er letterlijk zwart van de mensen. Netty koopt wat souveniers voor deze en gene en Hidde een hoesje voor zijn ipod. Je moet wel afdingen, maar dat is ook leuk. Hidde koopt in een winkeltje voorbij de markt nog een rugzak voor school. Daar kun je weer niet afdingen. We krijgen wel wat korting en Hidde een minizaklantarentje. Aan Nathanroad is ook een shoppingmall voor elektronica. Allemaal kleine winkeltjes met computerspullen, camera's, etc. We kopen daar voor een habbekrats een nieuwe headdset voor de pc en een blueooth usb adapter.
Dan hebben we de put er wel weer uit. Snel naar het hotel en onder de douche. 's Avonds lekker buffet in ons hotel.

17-08: Hong Kong

Weer eens vroeg op, want ons vliegtuig naar Cairns vertrekt om 5.45 uur. Prima vlucht en om half negen gaan we het centrum van Cairns al in. Het weer werkt niet helemaal mee. Het is wel warm, maar ook bewolkt en er vallen buien. We bezoeken de gallerie van Peter Lick, een beroemd fotograaf die vooral panoramafoto's maakt met bijzonder natuurlijk licht.
Cairns heeft niet echt een mooi strand, dus hebben ze een strandachtig zwembad aangelegd aan de boulevard. De jongens gaan even internetten en Netty en ik bezoeken het plaatselijke kunstmuseum. Leuk en verrassend, moderne kunst, aboriginal kunst. Voor de eigen fundraising hebben ze een leuk idee ontwikkeld. Ze sturen zo'n 100 kunstenaars twee paneeltjes toe met het verzoek ze te vullen. Van de inzendingen wordt een tentoonstelling gemaakt waarbij je op elk kunstwerk anoniem kunt bieden. De opbrengst gaat naar het museum.
Bij het museum is een italiaans terras waar we met z'n vieren een lekker broodje eten voor we naar het vliegveld gaan. Ook in een Australië hebben ze nu strengere veiligheidsmaatregelen. De flesjes water die in Darwin nog zonder problemen meegingen vanmorgen, moeten hier in de container. Ook wordt ik er ad random uitgepikt voor een test op sporen van explosieven. De man gaat met een wattenstaafje langs mijn riem en schoenen en ik wordt gefouilleerd, ik ben bomvrij.
De vlucht is erg onrustig, er is voortdurend turbulentie. We hebben wel hele goede stoelen en met een paar films zijn we zo in Hong Kong.
In Hong Kong staat Yuka met een briefje De Vries/Posthumus op ons te wachten. Super service, ze brengt ons naar het busje en we gaan de stad in. Wat een stad! Allemaal wegen en flats. Wij zitten mooi centraal in Kowloon, met allemaal winkeltjes en eettentjes. Prachig hotel, met alles erop en eraan. De jongens zijn moe en gaan slapen, Netty en ik gaan de buurt nog even verkennen. Het is er 's avonds om 11 uur nog superdruk, alles is open en de neon knippert. Dit is echt een wereldstad, waar alles continu doorgaat in een enorm tempo.

16-08: Sander!?!?

Eindelijk weer eens uitslapen, voor ons is dat half negen, de jongens slapen wat langer. Na een uitgebreid ontbijt de weblog maar eens bijwerken, we zitten per slot van rekening weer in de bewoonde wereld. Weer vier reacties en wat blijkt, Netty is weer tante geworden. Anne meldt in zijn reactie terloops dat ze een zoon hebben: Sander. Gefeliciteerd! Als we 's avonds naar nederland bellen om de trotse oma te feliciteren weet die van niks. Een half uur later horen we dat het een geintje was, er is nog niks aan de hand. Raar geintje, het levert in ieder geval een australisch cadeau op, want wij waren natuurlijk blij voor de trotse ouders en hebben een cadeautje gekocht in Darwin.
Hidde is in Australië onder de indruk geraakt van de didgeredoo, een muziekinstrument van de aboriginals. Het is een lang stuk hol hout waarop je kunt 'toeteren'. De toonsoort varieert met de lengte en dikte. Hidde heeft er al een boekje over gelezen en samen met het advies van de verkoper besluit hij een D aan te schaffen. Veel didgeredoos zijn heel kunstig beschilderd, dat maakt ze extra prijzig. Hidde koopt een onbeschilderde, het gaat hem om het instrument en niet om de decoratie. Nog een lesboek er bij en Hidde kan aan de studie. Misschien wordt de Waldsang wel de eerste bigband met didgeredoo.
's Middags lekker bij het zwembad van ons viersterren hotel. Aan het eind van de middag naar de sunsetmarket. Veel muziek, eten en toeristenhandel. Prachtige didgeredoo muziek, waarbij Hidde kan zien dat de echte artiesten ook onbeschilderde exemplaren gebruiken. Ook een optreden van de army big band. Wij vinden de waldsang beter. Netty laat haar nek nog even masseren op het strand tijdens de sunset. De zonsondergang viel tegen, want het was voor het eerst bewolkt. Jammer voor al die mensen die op bootjes langs voeren voor een sunsetcruise.
Plaatje volgt een volgende keer als we niet zo'n slome computer treffen als deze.

09-08: Kangaroo Rescue

Bij het plaatsen van zoveel dagen berichten was ik de eerste dag in Alice even vergeten, In tijdsvolgorde komt dit verhaal dus even eerder.

Een dagje 'vrij'. Lekker uitslapen tot 9 uur en ontbijten op het teras vlakbij. De ozzies zijn relaxed dus het duurt even, maar dan heb je ook wat. Alleen Netty kwam er wat sneu af met een enorme kom muesli.
Daarna de was in de wassarette en internetten. De jongens gaan even lekker spelen en ik werk de blog bij. Weer vier reacties. Het blijft leuk. Goed om te horen dat Kuifje het naar de zin heeft. Jammer dat het weer zo slecht is in Nederland. Hier blijft het goed. De komende dagen zullen we het wel warm krijgen als we naar Darwin gaan.
Naast ons hotel is een kangaroo opvangcentrum. Netty en ik gaan kijken. Het centrum wordt gerund door een stel dat zichzelf als vader en moeder van de geredde kangeroe baby's. Ze dragen ze in doeken rond en vertroetelen ze helemaal. Netty en ik mogen ook een baby vasthouden. Ze hebben er vorig jaar 64 gered, tewijl er in Australië 1,5 miljoen zijn doodgeschoten. Ze leggen ons ook uit hoe we een baby kunnen redden. Als we een dode kangeroe zien moeten we stoppen om te zien of er nog een kleintje in de buidel zit. Als dat er in zit er uit halen en in een zak, sloop of tshirt doen. Als ze nog geen haar hebben onder de kleren doen tegen de bloe buik. We zullen ons best doen.
Daarna naar de Flying Doctors. Filmpje, rondleiding en museum. Prachtig systeem, waardoor veel mensen geholpen worden. We krijgen ook een kijkje in de centrale communicatiepost, waar we high tech apparatuur verwachten. Het ziet er allemaal wat gedateerd uit. Toch blijft het een avontuurlijk romantisch beroep.
Daarna wat voorraad voor morgen inslaan en nog even lekker lezen op de ligstoelen aan de rand van het zwembad.

15-08: Jim Jim Falls

Op onze laatste expeditiedag gaan we echt gebruik maken van de fourwheel capaciteiten van onze bus. We rijden over stoffige dirtroads en een heus fourwheeldrive pad, door rivierbeddingen met en zonder water. We zouden ook naar de Twin Falls maar kunnen daar nog niet komen omdat er nog meer dan een meter water staat in de rivier waar we door moeten. Eyso en Hidde zitten voorin en hgenieten met vole teugen van onze coureut Luke. idde heeft wat filmpjes gemaakt.
De Jim Jim Falls bestta uit een waterval, die in deze droge tijd bijna niet meer werkt maar met een ontzettend stuk koud water er onder. De diehards zwemmen dat over. Verderop is een heus zandstrand waar we heerlijk kunnen zonnen en zwemmen. Hidde vangt daar met zijn blote handen drie visjes.
Naar Darwin terug gaan we over de Jim Jim Dirtroad, 125 kiometer zandweg. Onderweg bijna geen verkeer, wilde paarden en veel stof. We nemen een risico, want we hebben naar de fals al een ekke band opgelopen en dus geen reserveband meer en voor je midden in deze rimboe een nieuwe band hebt.... Het gaat gelukkig goed. In Darwin hebben we een heerlijk hotel, met grote bedden, lekkere douche en een prima maaltijd. Eyso en ik gaan nog even naar de VIC om andere reizigers gedag te zeggen. De tent staat a weer aardig op de kop. We staan binnen tien seconden met een glas bier op de tafel te dansen. Na een half uurtje vindt Eyso het ook wel best en nemen we afscheid van een stuk of 8 verschillende nationaliteiten.

14 - 08: Kakadu

Eindelijk gaan we rotstekeninqen bekijken. Er zijn in Kakadu duizenden rotstekeningen, maar ze zijn niet te bezichtigen omdat de aboriginals dat niet willen. Een paar plaatsen zijn open voor het publiek. Wat we zien is heel bijzonder. Prachtige kleuren, hele duidelijke figuren. De oudste zijn 5000 jaar oud. Aan de onderwerpen en de manier van presenteren kun je zien hoe oud ze zijn. De aboriginals gebruikten de tekeningen om kennis door te geven. Sommige zijn net grote schoolborden. De kleuren zijn prachtige schakeringen van rood en oker, met hier en daar wat wit. Je kunt zien dat de nederzetting handig is gekozen, het ligt hoog en droog, met zoet en zout water in de buurt, vlaktes en bos. Op de hoogste rots heb je een prachtig uitzicht.
Na de lunch gaan we lekker zwemmen bij een stel watervallen. Als we er naartoe lopen zijn er allemaal waarschuwingen voor croqs, maar Luke verzekert ons dat ze er niet zijn, hoogstens een zoetwatercroq lager in de rivier. De salties worden steeds na het regenseizoen opgeruimd. 's Avonds lekker lam van de gril en daarna nog even naar het café want de duitsers hebben ons bier opgedronken. 's Nachts wordt onze rust ernstig verstoord door een bushrat. Het beest zit normaal gesproken in een boom, maar heeft ontdekt dat tenten ook handig zijn. Wegjagen is niet echt een succes, hij komt steeds weer terug en bezorgt ons een onrustige nacht.

13-08: Salties en freshies

Weer vroeg uit de veren voor onze derde trip. Luuk is onze nieuwe gids, een spruit uit een echte redneck auzzie familie van truckers. Van onze oude groep gaan alleen Tilman en Gaby met ons mee. De nieuwen zijn een duitser met zijn twee dochters, twee duitse studenten en twee australische stellen. De rest van de vorige groep zit grotendeels met een kater in een andere bus.
Na de gebruikelijke administratie on the road. Als eerste gaan we termietenheuvels bekijken. Er zijn hele grote van zo'n zes meter hoog. Dat betekent dat ze ongeveer zestig jaar oud zijn. De koningin bestiert een heuvel, waar verder voorraden eten en jonge termieten in zitten. Bijzondere heuvels zijn de 'magnetic' die er uitzien als grafzerken. Ze staan allemaal op het zuiden gericht als een magnetisch kompas, daardoor kunnen ze de invloed van de zon zo goed mogelijk beperken. De termietenheuvels zijn belangrijk voor de opslag van water en de termieten zelf zijn voedsel voor de omgeving.
Met dit warme weer is het lekker om even te zwemmen. Dat doen we eerst bij een waterval en daarna in een natuurlijke spa.
Verfrist krijgen we lunch onder de bomen bij een café waar ze onze worstjes al opgewarmt hebben voor de hotdogs.
Dan op naar de Mary River om krokodillen te spotten. De weg er naartoe is grotendeels dirtroad, onze gids rijdt goed door en laat een enorme stofwolk achter. Bij de rivier staan twee gidsen klaar om ons met hun bootjes rond te leiden. We hebben een echte auzzie die veel weet, veel vertelt en zichzelf erg stoer vindt. Al snel zien we onze eerste freshy, een zoetwaterkrokodil die niet direct gevaarlijk is voor mensen. Daarna een veel grotere salty, een zoutwaterkrok die erg gevaarlijk is voor mensen. Wij denken even dat de plaattselijke VVV de kroks heeft neergelegd, maar al snel merken we dat we veel kunnen zien deze middag. De gids is stoer maar erg voorzichtig. Als we een hele grote salty zien, zegt hij dat hij er niet naartoe kan varen omdat het te ondiep is. Eentje zwemt direct langs de boot en we weten weer waarom we de armen binnenboord moeten houden. Naast de kroks zien we nog veel meer dieren, de witbuik zeearend, verschillende ibissoorten, walliies en een ijsvogel. Een schitterend tochtje.
Kamperen gebeurt weer op de gebruikelijke wijze. Bij het kampvuur is het weer erg gezellig.

12-08: I am so sorry....

Gisteren had D een trieste mededeling, alle kano's waren verhuurd. I am so sorry zei ze zo'n 80 keer. Ons kanotochtje in de Katherin Gorge ging dus niet door. Maar D had een alternatief, het bezoek aan de gorge wat korter en dan het bezoek aan de watervallen wat langer zodat we naar een hoger gelegen waterval kunnen. De Katherin Gorge was mooi. Lekker wandelen, mooi uitzicht en prima temperatuur. Voor het eerst zien we meerdere levende kangerooes. Tot nu toe zagen we ze vooral als roakill.
Tijdens de lunch met kippepootjes van de grill, maken 4 dames een rondvlucht met een helikopter. Allemaal zwaaien.
Ter compensatie van de kano's en omdat we meer tijd hebben, brengt D ons naar een paradijselijke zwemplek bij een waterval. De jongens jumpen al snel van de hoge rotsen in het koele water.
Onderweg naar Darwin stoppen we bij de Darwin River Pub, waar Charly de waterbuffel uit de film Croqodile Dundee is. Wij zoeken eerst in de tuin, maar hij blijkt binnen te zijn, opgezet.
Dan komt het grote afscheid van D. We zingen nog een keer het lied over Australië met allerlei gebaren erin. De hele bus doet mee. We krijgen allemaal een kus en ze komt bij iedereen langs tijdens haar reis naar Europa.
Bij het hotel is het even schrikken. Er speelt een band bij het zwembad en het terras zit vol redelijk beschonken Auzzies. De receptioniste legt uit dat het zondag is en dat het om 8 uur voorbij is. We gaan 's avonds met elkaar eten in the Vic. Lastig te vinden maar Hidde redt ons weer door goed kaart te lezen. Na het eten doet de discjockey allemaal spelletjes waarbij je bier kunt winnen. Eyso doet mee met een spel waarbij met zijn tanden een kartonnen doos van de grond moet halen. Lastig voor een tall guy. Hij valt dan ook vlak voor de finale af. Daarna gaan wij weg, maar de backpackers vieren door tot 2 uur horen we de volgende morgen.

11-08: Fasten your seatbells.

Vanmorgen uitslapen tot 5.30 uur! Ontbijten, opruimen en on the road. Op een van onze stops heben ze slangen. D is bevriend met een black tail python. Ze haalt hem uit zijn bak en hangt hem om haar nek. Iedereen mag het even proberen. Netty en Eyso hebben het duidelijk niet op de slang voorzien. Hidde en ik krijgen de slang omgehangen. Hij is koud en voelt als een harde leren staaf. Hidde probeert ook nog een andere slang ut en een blauwtongleguaan. Die heeft inderdaad een blauwe tong, maar steeds als ik die op de foto probeerde te zetten trok hij de tong weer in.
Tussen de middag naar Daily Waters, een klein stoffig outbackdorpje met 20 inwoners en een heel bijzonder café. Je kunt daar iets van jezelf ophangen, zoals een onderbroek, bh of visitekaartje. Er hingen ook wat vlaggen, waaronder natuurlijk een Friese vlag uit Franeker. Hidde heeft zijn LGC pasje opgehangen. Een van de atracties van het café is bowlen op straat. Eyso gooit een strike. Allemaal een biertje op het terras en een broodje hamburger gebakken door D. Daarna laten we als groep een slipper achter met de datum en de groeten van D & the cool bananas.
Vlakbij Daily Waters ligt het eerste internationale vliegveld van Australië. Het is nu verlaten, maar de landingsbaan ligt er nog. D laaat ons vliegen over de baan. Ramen open, armen er uit en Born to be wild van Stephenwolf keihard op de speakers.
Daarna zwemmen in de hete bronnen van Katawanka. Met zijn allen in een hottup. Het lijkt even of het een verjongingsbron is, er gaan alleen maar oudjes naartoe en er komen jongeren terug. Het is er prachtig met palmen en warm water. Volgens de waarschuwingsbordjes kunnen er krokodillen in de rivier zitten. Wij zien ze niet.
Ons kamp ligt midden in de rimboe en wij zijn de enigen. Lekkere stoofpot met aardappelpuree en een groot kampvuur. Omdat we uit kunnen slapen tot 6.15 is er een iets grotere voorraad ingeslagen bij de bottelshop. Dus lekker slapen in de gazen tentjes en sommigen bij het kampvuur.

10-08: Cool bananas

We zijn weer on the road met een nieuwe groep en een nieuwe guide. Deze keer is het D(iana), een hyperactieve, vrolijke meid, die constant dingen roept als: cool bananas, akward, amazing, mate, love, etc. Ze doet alles alleen, er is geen kok mee.
Het is een grote groep deze keer met fransen, duitsers, een schotse, ierse, italiaan, auzzie, japanse, canadese, engelsen en nog een brabantse. Met name de jonge dames zijn al langer in Australië en hebben er ook gewerkt. De rest is op vakantie. Volgens D gaan we één grote familie worden, dus stellen we ons om de beurt voor in de bus.
Vandaag veel kilometers (650). De eerste stop is bij de Red Sand Gallery, waar we kunnen ontbijten en aboriginalkunst kunnen kopen. Er staan didgeridoes klaar voor verzending over de hele wereld, ook naar NL.
We volgen steeds de Stuart Highway, genoemd naar de ontdekkingsreiziger die als eerste de noord zuid verbinding over land heeft gevonden. Die was nodig om de telegraaflijn aan te leggen. We bekijken nog een telegraafpost uit die tijd.
Na de lunch bezoeken we Devils Marbels, 260 ronde rotsen die als grote knikkers in het veld liggen. Allemaal op de foto bij de beroemste twee. Je moet er tussen klimmen. Daarbij scheurt een van de engelse meisjes haar broek aan de achterkant helemaal open, wat haar de bijnaam bearbottom oplevert.
Dan naar de boerderij waar we zullen kamperen. Onderweg nog even naar de bottleshop en hout sprokkelen voor het kampvuur.
Het kamperen is deze keer wat primitiever, stapelbedden met een houten plaat en een matrasje. Doordat Netty en ik samen een tent hebben kunnen we elk twee matrasjes gebruiken. Voor het eten een presentatie over het werk op de boerderij. Ze hebben in totaal 56000 runderen, die ze met cowboys te paard, op de motor en in het vliegtuig hoeden. De stieren worden gecastreerd, waarbij de ballen op de barbeque gaan en de cowboys een feestmaal hebben.
Ons feestmaal bestond uit pies met sallade. Daarna rond het kampvuur waarbij Hidde didgeridoo leerde spelen op D's didgeridoo. Hidde wil nu ook eentje. Toen Eyso's ipod gehaald werd en aangesloten op een paar Engelse boxen zijn dad en mum maar gaan slapen.

08-08: Kings Canyon

Vandaag een lange wandeling en een lange busrit. Weer vroeg uit de veren dus. De wandeling gaat langs en door de Canyon en duurt ongeveer 4 uur. Bullfrog vertelt onderweg veel. Over de geologie, de planten, dieren en de ontdekkingsreizigers. Aldo steekt ziijn neus bijna in een giftige plant ondanks de waarschuwingen van Bullfrog. De Fransen blijven voortdurend achter om foto's te maken en daar moet de hele groep dan weer op wachten. De Japanse meisjes moesten bijna bij de bus blijven omdat ze onvoldoende water mee hadden. Gelukkig had Bullfrog nog een fles voor hen. Het is een prachtige afwisselende wandeling. Bij een meertje maken we nog een groepsfoto. Eyso praat veel met Alex, ook later in de bus. Hij is vijfdejaars tandheelkunde en op bezoek bij zijn broer in Sydney samen met zijn ouders. Hij maakt deze trip alleen, maar vindt het erg gezellig met de anderen. Hij zal ons de groepsfoto sturen.
Catly kan bij de jongens niet meer stuk als ze wraps heeft gemaakt als lunch. Ons beloofde avondeten gaat niet door. Dat zt niet in Bulfrogs programma.
Na een lange rit naar Alice nemen we afscheid van onze groep. De jongste duitse zus heeft onderweg onze Harry Potter geleend en gaat onze weblog bekijken. Alex heeft onze weblog en email. Hij zal de foto mailen en met Eyso msn-en. Betty kan haar haar wassen en Bullfrog geeft Netty een dikke pakkerd bij het afscheid. Wij hebben keurige kamers in een backpackershotel in het centrum. Een douche, snelle hap en lekker slapen..

07-08: Uluru

De wekker op 5 uur! Is dit vakantie? Ja, want we gaan ook de zonsopgang bij de Uluru meemaken. Carly heeft lekker eieren met spek gebakken. Dat is ook de enige warmte die we krijgen. Het is verschrikkelijk koud. Net boven nul en dan in een tent!
Wij zijn mooi op tijd bij de berg. Bullfrog wijst ons de beste plek. Langzaam wordt het lichter. Aldo waagt zich voorbij de draad voor een foto als de ranger voorbij komt. Eerst snapt onze Italiaan niet wat de ranger zegt, dan zegt hij "fokku oof". Gelukkig begrijpt de ranger dat weer niet. Honderden camera's klikken en snorren als de berg door de opkomende zon begint te gloeien. Het is echt een bijzonder gezicht en zeker de moeite waard.
Dan is het dus licht en kunnen we wandelen. Een deel beklimt de Uluru en de rest loopt er omheen. Het is een supersteile klim, met alleen een laaghangende ketting om je aan vast te houden. Eyso gaat makkelijk naar boven, Hidde en ik iets minder. Wij besluiten dan ook om na de steile klim terug te gaan en niet het laatste stuk vals plat te lopen. Eyso, Alex, Aldo, Sietske en Sietske halen de top wel.
Het informatiecentrum heeft een hoog aapjes kijken gehalte. Er zit een Aboriginalmevrouw te spinnen naast een kampvuur en een heel stel is ineen atelier bezig schilderijen te maken. Toch is er nauwelijks interactie met de bezoekers. In de tentoonstelling wordt veel aandacht gegeven aan het niet beklimmen van de berg. De traditionele bewoners vinden dat een belediging. Toch stoppen ze het nog niet.
Na een heerlijke lunch in het kamp gaan we naar ons volgende kamp bij Kings Canyon. Onderweg keren we nog terug omdat een collega pech zou hebben. Is niet te vinden. Dat kostte een uurtje, maar je laat niemand in de woestijn staan. Ons kamp is een echt bushcamp in de rimboe. We hebben weer tenthuisjes, maar het is minder koud, of wennen we er al aan?

06-08: Bullfrog

Bullfrog dreigt iedereen achter te laten bij de bus als hij of zij geen 1,5 liter water bij zich heeft. Dat is nodig om niet uit te drogen tijdens onze wandeling bij Kata Tjuta. Bulfrog is onze gids, die de hele dag de bus al bestuurt. Kata Tjuta is een verzameling rotsen, rood van kleur en mooi rond afgesleten. Ze liggen 15 km van Uluru de grote rode berg, waar we later nog heen gaan.
We zijn 'smorgens vroeg opgepikt door Bulfrog en Catly, onze kokkin voor de komende dagen. Het is zo'n 500.km naar Uluru. Onderweg stoppen we regelmatig, bijvoorbeeld bij de camelfarm waar we lekker ontbbijten. Ook bij een boerderij met 3600 vierkante km land. In het kamp bij Uluru maakte Carly met hulp van Netty een lekkere lunch. Daarna dus de wandeling. Schitterend. Bullfrog weet goed en beeldend te vertellen over de geologie. De jongens vinden het ook schitterend.
Na de indrukwekkende wandeling naar Uluru voor de zonsondergang. Compleet met champagne en toastjes kaas en worst. We zijn niet de enigen. Er staan zo'n 20 bussen en busjes. Het is dan ook een indrukwekkend gezicht.
Diner met steak, aardappelgratin en koolsallade. De jongens smullen. De groep stelt zich voor. Een Koreaanse jongen met een moeilijke naam, dus mogen we hem Alex noemen. Een stel Italianen op honeymoon. En dat in een tentje met twee aparte bedden bij een paar graden boven nul! Een oerwipperke zeggen we in Fryslân. Een Frans echtpaar uit Parijs. Hij is dokter en verzamelt wijnetiketten. Twee blonde zussen uit Münsterland. Een Vlaamse met een Ierse vriend uit Brussel. Twee japanse meisjes met dezelfde naam die moeilijk te verstaan is. De ene spreekt geen Engels. We noemen ze maar Sietske en Sietske.
Na het eten gaat iedereen vroeg onder de wol want morgen is het weer vroeg dag volgens Bulfrog.

05-08: Naar Alice Springs

Op tijd op om de camper in te leveren. Alles is ok, we moeten alleen de Ehbo-kit betalen omdat we die een keer open hebben gehad. De inspectie ging erg snel, dus zijn we mooi op tijd op het vliegveld. Inchecken gaat zonder worries, dus zitten we even later aan ons eerste bakje lekkere koffie in Australië. Geen slappe bak oploskoffie, maar echte Italiaanse espresso. Het internetcafe heeft de usbpoorten geblokkeerd, dus de blog kan niet bijgewwerkt worden. Wel weer allemaal reacties. Leuk!!
Relaxte vlucht naar Alice met mooi uitzicht. Eerst op het GBReef, daarna op de outback.
In Alice merk je direct het woestijnklimaat. Je krijgt een droge keel en veel dorst. We slapen in bungalows onder de palmen aan een droge rivier. Een van de medewerkers is een Nederlander, Willem, we vinden hem allemaal onafhankelijk van elkaar vervelend. In het dorpje is veel dicht op zondag. Wat Aboriginals zitten in het gras en proberen wat tekeningen te verkopen. Ziet er uit als uitgeknipte kalenderfoto's.
's Avonds lekker eten, o.a. kangeroebiefstuk.

04-08: Lake Placid

Voor ons laatste tochtje hadden we als eindbestemming een camping uitgezocht bij Lake Placid, ten noorden van Cairns en niet ver van het vliegveld. Wat wij niet wisten is dat in deze regio de Australische winter hoogseizoen is. Het gaat namelijk niet om de temperatuur, want die is hier altijd goed. Nee, het gaat om de hoeveelheid regen. Juli en augustus zijn de droge maanden. Dus waren alle campings in de omtrek vol. We kregen een plaatsje op een parkeerstrook, tussen wat andere toeristen die niet gereserveerd hadden. In het dorpje was weer een general store, met van alles wat, post, bank, dvdverhuur, boodschappen, etc. Dat je daar van kunt bestaan is ons een raadsel. De omgeving is schitterend. Heel anders dan we gewend waren. Een heus regenwoud met een brede rivier. In de regentijd kan die rivier erg hoog komen zagen we aan de streepjes op de oever. Er groeien allerlei planten die je bij onze opa's en oma's in de vensterbank ziet staan. Het is ook een gebied van een Aboriginalstam. Het eilandje in de rivier tegenover onze camping is bijvoorbeeld een heilige plaats. Die mag alleen betreden worden door ingewijde Aboriginals. Ze gebruiken ook inventieve vismethodes, door de schors van een bepaalde boom in het water te doen. Daardoor worden de vissen verdoofd en kun je ze zo uit het water halen.
's Avonds de rugzakken weer ingepakt. Vanaf morgen leven we weer als echte backpackers.

03-08: the rolling stones en het paradijs.

Australië is heel erg mooi, daar zijn we het al twee weken over eens. Toch kwamen we vandaag in een paradijs terecht. We koersten op een plek halverwege Cairns. Op de kaart vonden we het plaatsje Rolling Stone. Met zo'n naam moest het wel een leuke plaats zijn. Bovendien was er een camping volgens onze gids. Rolling Stone is een typisch Australisch plattelandsdorpje met een benzinepomp, annex postkantoor, winkel, bank en videotheek. De camping ligt aan zee en we krijgen een plekje direct aan de Pacific, onder de palmen. Echt een paradijselijk plekje!
Vanmorgen in Airly Beach nog even naar het internetcafé voor een fatsoenlijke computer. Leuk dat er weer een stel reacties op de weblog waren.
Vandaag alle vervolgzaken herbevestigt. Zondag moeten we om 11.50 uur vliegen. Maandag moeten we vroeg op want om 5.45 uur worden we opgehaald voor onze trip in de Outback. Ondanks het vroege tijdstip hebben we er zin in. Het betekent wel dat we echt met de rugzak verder gaan. Ze hebben nu twee weken onderin de camper gelegen en de inhoud keurig in de kastjes. Straks eerst nog maar even een wandeling langs het strand van Rolling Stone.

internetten in de woestijn

We zitten nu in de woestijn. Zonsondergang bij Ayers Rock. prachtig!. Computer iets minder. Donderdag volgen fotos en verhalen.

02-08: Say Cheese

Vandaag met een cruise langs verschillende eilanden. We zijn gisteren alweer wat te veel verwend, want de boot van vandaag is wat 'sjofel'. Het sanitair houdt niet over en de wetsuits zijn wat dun. Het snorkelen is prachtig, mooi koraal en veel vissen. Toch houden we het snel voor gezien omdat het toch wel wat koud is in die dunne pakken. Vervolgens een wandeling naar de top van een eilandje. We worden met het rubberbootje in groepjes aan wal gebracht. Schitterend uitzicht, o.a. over Whitehaven beach. Zeven kilometer strand met zeer fijn wit zand, palmbomen en een blauwgroene zee. Het strand hoort tot de toptien van de wereld. Je kunt er alleen per boot komen of per watervliegtuig zoals we zagen.
Vandaag werd ook weer eens bewezen dat je overal Friezen tegen komt. Een jong stel uit Balk verkende deze zomer de oostkust. Zodra ze horen dat er meer Friezen waren, bleven ze fries spreken.
Aan boord was ook een fotografe. Ze zou op het strand vrijblijvend foto's van iedereen maken. Dat betekende dat we al snel in allerlei poses zaten en de jongens in de lucht sprongen. De mooiste drie hebben we gekocht.

01-08: zwemmen in een aquarium

Wat een belevenis! Vandaag naar het Great Barrier Reef, het grote koraalrif in de Pacific aan de oostkant van Australië. Vroeg op want de bus vertrok om 7.20 uur! Gelukkig is de bushalte op 60 meter van ons busje. Met een grote 'koegelwiek' de zee op. Via twee eilanden de open zee op. In totaal 2,5 uur varen. Bij het koraalrif ligt een drijvend ponton met alle faciliteiten om het te verkennen. We kijken eerst even in de onderwaterkamer. Wat een onvoorstelbaar aantal vissen zwemmen er voor onze neus! Daar gaan wij zo tussen zwemmen! Maar eerst onze spullen aan. Allemaal een wetsuit, snorkel, bril en flippers. Netty doet ook nog een zwemvest aan. Op naar de steiger en het water in. Wat je dan ziet is schitterend. Allemaal vissen om je heen in allerlei maten en alle denkbare kleuren. Koraal in veel verschillende vormen en kleuren. De kleuren veranderen onder invloed van het zonlicht. Je ziet enorme oesters die hun rafelige schelpen dichtklappen. Anemonen met een rond gat in het midden waar nieuwsgierige visjes in zwemmen om nooit weer terug te komen. Eyso en Hidde zien nog schildpadden. Dat is moeilijk want ze hebben goeie schutkleuren. In totaal gaan we drie keer snorkelen en dan ben je nog lang niet uitgekeken.
Na de lunch gaan we mee voor een tochtje met de submarine. Een boot met ramen onderin die vlak langs het rif vaart. Zonder nat te worden kun je toch alles onder water zien. Nog een half uurtje op het zonnedek en we varen weer terug. Ruige zee, maar Netty heeft haar pilletje genomen. We zien ook weer walvissen. Dit keer drie bij elkaar, vader, moeder en kindje bultrug. Onze whalewatcher Eyso zag ze weer als eerste. Hij ziet even later ook een walvis springen.

31-07: Airly Beach

Airly Beach is een belangrijke toegang tot het Great Barrier Reef. Er liggen allerlei boten, vliegtuigen en helikopters klaar om je te brengen. Wij kiezen voor de boot. Via onze camping boeken we voor woensdag een tocht naar het rif. We blijven daar 4 uren op een soort platvorm. We kunnen dan snorkelen, varen met een bootje met een glazen bodem, onder water kijken vanuit een speciale onderwaterkamer en natuurlijk lekker eten.
Donderdag gaan we op een eendaagse cruise langs een paar eilanden. Onderweg mooie stranden, regenwoud, snorkelen en weer eten.
Vanmiddag lekker naar het strand qeweest en ons vermaakt met de andere campinggasten. Een hele grote bus met aanhanger waarin een auto kan, een scooter, fiets, moter voor de boot, die op het dak van de kar ligt. Tegenover ons 2 oude mensen met een heel oude auto en dito vouwagen. Er zitten een soort kruiwagenwielen onder. Een biker met een vouwagen achter de motor. Stoere 4x4 rijders met een daktent die sneller dicht klapt dan open.
Internet is niks op deze camping. Stomme automaten zonder usb poort. Maar even ergens anders kijken.

30-07: Hoogkerk van Australië

Vandaag een dagje gassen, zoveel mogelijk kilometers maken. We rijden door een gebied waar maar weinig mensen wonen. Af en toe een dorp met een benzinepomp, café, winkelcombinatie. De meeste met vriendelijk en behulpzaam personeel. Eentje niet en daar kochten we net koffie. Buiten de schaarse dorpen veel bush en prairie met hier en daar een boerderij. P's worden 50 km van te voren al aangekondigd!
Langs de kant van de weg veel dode kangeroos. Vaak kleintjes, maar ook volwassen exemplaren. Ik snap nu waarom veel auto's een rek voorop de auto hebben.
Om een uur of vier stoppen we bij camping Pacific in Sarina onder de rook van een (riet)suikerfabriek. Dit is het Hoogkerk van Australie. Rietsuiker is hier big business. Er zijn zelfs speciale spoorlijnen aangelegd om de rietsuikerstengels te vervoeren. Zo'n smalspoor loopt voor onze camping langs.
Vandaag hadden we weer de laatste plek. Daarom voor morgen en de twee dagen daarna maar vast gereserveerd bij Airly Beach, de toegang naar het Great Barrier Reef. De meest luxe plaatsen waren helaas al bezet.

Snorkelen in een acqaurium

Vandaag zijn we naar het Great Barrier Reef geweest. Super! Allemaal snorkelem tussen koraal en allerlei kleurige vissen. Net een heel groot acqaurium. Zodra er een betere computer is volgt meer en foto's!

Great Barrier Reef

De komende dagen verkennen we het Great Barrier Reef. Helaas hebben we hier een domme internet machine zonder usb poort. Dus de verhalen en foto's volgen zodra er een fatsoenlijke computer is.

29-07: Captain Cook

Alles in deze omgeving verwijst naar Captain Cook en zijn ontdekking van Australië in 1770. Onze camping heet bijvoorbeeld 1770 Captain Cook Holiday Park. We hebben vandaag gelunched op de plek waar hij voor het eerst voet aan wal zette. Een gezellig terras met een Australische ongedwongen sfeer. Weer typische bediening met een aparte bar met alcoholische dranken. Het restaurantpersoneel serveert alleen maar eten en frisdrank. 1770 ligt aan de inham van een rivier met zandplaten, een beetje Wadden gezicht. Captain Cook heeft daarop een schip droog laten vallen om te kunnen repareren.
Vandaag niet on the road, maar een beetje lezen en een wandeling naar het strand. Waar vind je nog zo'n mooi strand met als enige badgasten mooie schelpen en een aangespoelde boom? Het was er vandaag net zo druk als in 1770.

28-07: Agnes Waters

Vandaag rijden we voor het eerst door schaars bewoond gebied. Het wordt warmer, droger en stiller. We zien ook voor het eerst kangaroes. Ze zijn helaas dood en liggen na een aanrijding langs de kant van de weg. De A1 is weer tweebaans met af en toe een inhaalbaan. Toch rijdt het prima door, want zelfs de grootste trucks kachelen gewoon met 100 km/u door.
Ons doel van vandaag is een historisch stukje Australië. Het is de plek waar James Cook voor het eerst aan land is geweest in 1770. Als ik het me goed herinner heeft hij hier een boot gerepareerd en een paar maanden gebivakeerd. Het dorpje noemen ze nu 1770. Daar vlakbij ligt Agnes Waters met een schitterend strand. Helaas is de plaatselijke camping twee jaar geleden verkocht aan een projectontwikkelaar. In 1770 is een strandcamping maar die is vol. Twee kilometer landinwaarts is nog wel een mooie camping met nog 1 plaats. Die is voor ons, ook al is ie wat scheef.
's Middags lekker naar het strand. We hoeven niet bang te zijn voor de 'stingers', die zijn er van november tot april. De golven zijn niet zo hoog, de surfers hebben er niet veel plezier van.
Terug op de camping nog even internetten. Er staan twee fatsoenlijke pc's. De weblog even bijwerken, leuk al die reacties. Voor ons werkt een jong Nederlands stel hun site bij http://bettyroest.waarbenje.nu. Daarna gaat een Nederlands gezin een volgend hotel boeken. Volgens onze campingbazin zijn er inderdaad vandaag veel Dutchies op de camping.

27-07: Naar de haaien

Het weer wordt elke dag mooier. Vandaag weer een stralende dag met een strak blauwe lucht. Vandaag staat het zee-aquarium op ons programma. Daar zijn er veel van maar deze aan de Sunshine Coast wordt erg aangeprezen in onze gids. Het is inderdaad de moeite waard. Je ziet er koraal en vissen in kleuren waarvan je denkt dat het nep is. Hoogtepunt waren de haaien. In een glazen tunnel van 80 meter zwommen de vissen links, rechts en boven ons. Je zag dus zo'n haai over je heen zwemmen. Netty vond het doodeng!
Het aquarium is gebouwd bij een oude werf aan de rivier, vlakbij zee. Aan de overkant staan zeer luxe huizen met beweegbare steigers.
Verder langs de Pacific Highway. We komen weer meer op het platteland. Meer paardetrailers, pakken stro achterin de pickup en enorme vishengels op de auto. We vinden een kampeerplaats in Burrum aan zee tegenover Fraser Island. Een populaire camping. Er zijn nog twee plaatsen voor één nacht. Voor een hele week moet je wachten tot september. Ook deze camping heeft geen internet. Het publiceren van de weblog moet nog even wachten.

26-07: Surfers Paradise.

Prachtig weer, strak blauwe lucht, dus gelijk de korte broek maar aan. Eerst naar de vuurtoren, de meest oostelijke van Australië. Terug naar de camper staan er mensen te kijken en te fotograferen. Er zwemt een walvis! Waar we gisteren 3 uren naar zochten op zee, zwemt hier zomaar langs. De walvis is alleen en niet zoals we gehoord hadden met partner en kind. Fototoestel erbij en klikken maar. Ter compensatie de foto maar bij de weblog van gisteren qeplaatst.
Op naar Surfers Paradise. Het klinkt als een mooi stuk strand, hoge golven, T2 busjes (die zie je hier nog veel), bamboeterrasjes met veel jonge mensen. In werkelijkheid hebben de projektontwikkelaars toegeslagen en staat de kust vol torenflats. Door gebrek aan wind waren er geen golven van betekenis, dus ook nauwelijks surfers. We hebben wel lekker aan het strand gelegen, beetje lezen, pootjebaden, middagdutje.
Daarna verder langs de A1. We passeren Brisbane, een enorme stad met een hele hoge tolbrug over de rivier. Afslag Sunny Coast, waar we morgen naar het beroemde aquarium willen gaan. Onderweg passeren we de zoo van de crocodile hunter die vorig jaar doodgestoken is door een pijlstaartrog.
We vinden een maf campinkje aan zee. Netty ontmoet er een geemigreerde Belg die een half jaar op vakantie is met vrouw en kinderen. School vindt dat geen probleem. Ook staan er zeelui naast ons die een reunie hebben met bbq en veel bier. Daardoor slapen ze snel.

25-07: Whale watching

Na het ontbijt op naar de haven om een walvis excursie te doen. We zijn precies op tijd, de boot vertrekt zodra wij er zijn. De wind is gaan liggen en de zon schijnt. Prachtig weer voor op zee. De kapitein, een stoere bink met paardestaart, vertelt waar we op moeten letten. Opspuitend water, klappende staarten en opspringende walvissen. Iedereen moet opletten. Eyso ziet ze als eerste, alleen het zijn dolfijnen. Grote flippers die met de boot mee zwemmen. Het is wel moeilijk om ze op de foto te krijgen. Even later ziet Eyso weer als eerste een walvis. Het blijkt niet de bultrugwalvis die we zoeken, maar een Pinky, een scuwe en zeldzame soort. Dat schuwe klopt, want de meeste mensen krijgen hem niet te zien. Eyso ziet hem nog springen. Daarna zoeken we alles af maar vinden geen enkele walvis. Voor het eerst dit seizoen volgens de kapitein. Morgen mogen we gratis weer mee. Daar wachten we niet op en vertrekken na een fish and chips naar Byron Bay, de meest oostelijke punt van Australië. Het blijkt ook een van de duurste plaatsen te zijn, de camping is gelijk twee keer zo duur als anders. In Byron Bay heel ander publiek, veel jonger en alternatiever.

24-07: Coffs Harbour

Na het ontbijt even internetten op de camping om de weblog even bij te werken. De teksten maak ik offline op het palmpje en de foto's kunnen zo van de camera gehaald worden. Helaas niet op onze camping. De computer draait nog op windows '98, dus kan geen drivers vinden voor het kaartje uit de palm of de camera's.
On the road. We pakken weer de Pacific Highway, de A1, naar Coffs Harbour. Af en toe zou je niet zeggen dat het een snelweg is, vaak tweebaans en dwars door dorpen. Ook vaak grote gaten. Toch schieten we lekker op omdat er vrijwel geen verkeer is. Om 13.30 op camping Palm Beach aan de Pacific Parade, direct aan The Pacific Ocean. Hier kun je whale watchen, surfen, raften, duiken, parachute springen, enzovoort.
Er is hier gelukkig wel een normale computer, zodat de weblog bijgewerkt kan worden.
's Avonds lekker eten bij de haven. Steak met kreeft, een plaatselijke specialiteit, heerlijk vindt Eyso.

23-07: Neef Piet

De dag van neef Piet. We worden wakker met prachtig zonnig weer. Netty roostert een paar broodjes en weer klinkt het brandalarm. Gelukkig hoeft de brandweer niet te komen. Hidde haalt simpelweg de batterij er uit. Om 10.00 uur komt er een ouder echtpaar aanlopen. Het zijn onmiskenbaar neef Piet en zijn vrouw Margareth. Hij lijkt sprekend op zijn oom Jan uit Drachten. Bij het kennismaken vloeien er tranen, maar wat wil je ook als je na 57 jaar voor het eerst weer familie ziet! We hebben foto's meegenomen van de familie en praten ze bij over de 15 ooms en tantes van wie een deel nog in leven is. Zij hebben één zoon, Ian, die gescheiden is en geen kinderen heeft. Piets broer John is niet getrouwd, dus is de familie Van Slochteren erg klein. Margaret heeft wel een grote familie, 5 broers. Daar hebben ze veel aan. We wisselen adressen uit en gaan op de foto. Ze hebben geen internet, dus zullen we schrijven.
Na deze bijzondere ontmoeting verder langs de Old Pacific Highway. Na Newcastle verder over de A1 om daar na 100 km weer af te gaan. Vreselijke weg met hobbels en gaten. We stoppen even aan de Pacific, prachtige surfgolven! De camping voor vandaag is in Foster.

22-07: tegenslagen

De dag van de "tegenslagen". Het begon met het ontbijt. We zaten net te genieten van onze gebakken eieren met spek toen het brandalarm ging. Even dachten we dat het veroorzaakt was door het broodje dat Netty liet verbranden in de toaster. Maar het was een gast die was gaan douchen met de deur open. Het alarm ging pas uit nadat er twee brandweerauto's waren gearriveerd.
Daarna gingen twee toeristes met onze taxi er vandoor, zodat wij met een kleinere taxi moesten. De qrote schrik kwam toen we bij de camperverhuur kwamen. Hek dicht en alles vervallen. Aan de taxichauffeur hadden we ook niks, dus maar bellen. De telefoniste snapte er niks van. Gelukkig vond Hidde een bordje in de bosjes met een verwijzing naar het nieuwe adres. Daar zaten ze dus al vanaf januari!
De vraag naar campers is zo groot dat die van ons uit Nieuw Zeeland was gehaald. Super aardige dames hielpen ons op weg o.a. met een instructie-dvd.
De stad uit over de Harbour Bridqe! Over de A1 naar de kust. Links rijden went snel in de qrote stad. De eerste rotonde vraagt even nadenken, tegen het gevoel in moeten we linksaf. Na zo'n 100 km gaan we de snelweg af en nemen de Old Pacific Higway langs de kust. In Swansea is een camping aan een groot binnenmeer, Lake Maquire. Het is nog heerlijk weer, maar de zon zakt snel en voor zessen is het donker en frisser. Neef Piet gebeld en de volgende dag om 10.00 uur afgesproken.

21-07: Toeristen in Sydney

Ondanks het tijdsverschil een goede nachtrust gehad. Om negen uur lekker ont bijten in het hotel. Daarna bellen met neef Piet. Hij ziet er erg tegenop om naar het centrum van Sydney te rijden en morgen heeft hij een klusje met zijn zwager. We spreken af elkaar maandag te ontmoeten ergens op onze route naar het noorden. Hij rijdt liever een paar honderd kilometer die kant op dan naar het centrum van Sydney.
We gaan Sydney verkennen. Het is 10 minuten lopen naar Darling Harbour dat in 2000 helemaal is opqeknapt. Daar nemen we de ferry naar circular qai, de plaats waar ooit in 1788 de engelsen voor het eerst een nederzetting vestigden. Dat was een strafkamp. In Engeland zaten de gevangenissen overvol en gevangenen konden niet meer te werk worden gesteld in het onafhankelijke Amerika. Australie werd het alternatief. Op de ferry zaten een paar rechtstreekse afstammelingen van de eerste witte bewoners.
De Sydney harbour brug en het bekende Opera House lagen mooi in het zonnetje op ons te wachten. Een heel beken beeld omdat je het al vaak op TV gezien hebt. Toch is het in het echt zeer indrukwekkend.
Daarna lopend door het centrum terug om de nieuwe Harry Potter te kopen. De jongens kregen het mee in een mooi gay paars tasje. Snel terug naar het hotel om te lezen. Netty en Anne nog even naar het museum voor moderne kunst, met echt hele mooie kunst van Aboriginals. Natuurlijke kleuren door natuurlijke materialen.
Terug in het hotel belde Margaret op. Piet en zij zijn wat zenuwachtig en willen graag morgen al weten waar ze maandag moeten zijn. We spreken af dat morgen door te geven.
Om zeven uur diner beneden. Weinig groente, maar erg lekker.
De stenen man achter gelaten in het hotel. Benieuwd wie het boekje vindt. Volg het op www.bookcrossing.nl onder nummer 478-3679870.

20-07: Sydney!

Hong Kong heeft een spectaculair vliegveld. Net als je denkt in zee te zullen storten, begint de landingsbaan. De overstap ging perfect, binnen een uur zaten we in een volgend vliegtuig voor de laatste 7400 kilometers. In Sydney lange rijen voor immigration en de douane. Je mag nog geen appeltje invoeren dus werden alle souveniers extra streng gecontroleerd. Een grote knuffel van een ezel werd van alle kanten bekeken en net niet voor de ogen van het kind vernietigd. Met een busje naar ons hotel. Daar wachtte de Duitse nachtportier al op ons. In onze kamer bleek al een mevrouw te zitten die van schrik haar laken tot de kin optrok. De nieuwe kamer bleek leeg te zijn. Wat konden we daarna lekker slapen.

19-07: 11 uren naar Hong Kong

Frans was keurig op tijd. Om 7.15 uur gooiden we de rugzakken achter in zijn bus. De trein reed volgens schema dus waren we keurig op tijd op schiphol. Inchecken was voor Hidde even lastig. Hij mocht eerst het land niet in. Eén telefoontje naar Australie bracht de oplossing.
We waren snel door de douane en het wachten kon beginnen. Het vertrek stond om 14.00 uur gepland maar dat werd een half uurtje later. Over het IJsselmeer, via Duitsland, Denemarken, Litouwen, Rusland en China naar Hong Kong. In totaat meer dan 9200 kilometer. Beetje eten, drinken, slapen, lezen en filmpje kijken om de 11 uren vliegen om te krijgen.

Neef Piet gevonden

Via het telefoonboek toch meteen de goeie Van Slochteren gevonden. De M. van Slochteren is dus Margareth, de vrouw van Piet. Ik heb ze beide aan de telefoon gehad. Ze reageerden verbaast en enthousiast. Ook geen wonder natuurlijk als je na al die jaren zomaar iemand uit Nederland aan de telefoon krijgt. Ze wonen 16 kilometer van Sydney en broer John woont 20 minuten bij hen vandaan. We hebben afgesproken zaterdag te bellen voor een afspraak. Op de foto de kleine Piet.

Neef Van Slochteren

Het vertrek naar Australie komt nu wel dichterbij. Vandaag komen opa en oma langs om ons een goede reis te wensen. Pa heeft het laatste adres van neef Piet van Slochteren meegenomen en wat foto's van de familie die in de jaren 50 naar Australie is vertrokken. Zijn zus Bonnie is daar gescheiden en hertrouwd met een man waarvan de naam niet meer bekend is. Haar eerste man Wiebe van Slochteren is net als zij overleden. Er zijn twee neven, Piet en John. Piet heeft een zoon Ian en mogelijk kleinkinderen. John heeft zover bekend geen vrouw of kinderen. Het laatst bekende adres van Piet uit 1992 levert in het telefoonboek van Australie niks op. Er zijn in heel australie twee mensen met de naam Van Slochteren volgens het telefoonboek, een J M en een M. De laatste woont in een buitenwijk van Sydney. We krijgen foto's mee voor het geval we iemand vinden die familie is. De foto van Wiebe met zelf geschoten kangeroo is de hele familie indertijd dorgeweest.
Pa verdiept zich in het bedienen van internet en het reageren op onze weblog. Het is niet zo moeilijk. Al snel heeft hij een eerste reactie geplaatst. Nog een beetje meer muisvaardigheid en het gaat lukken. Hij gaat het in eder geval proberen bij de bieb of een van de kinderen.

de stenen olifant spreekt

Dit is de titel van een klein boekje dat Frans Cadee in Lauwersoog gevonden heeft. Het is een zogenaamd doorgeefboek, een boek dat je mee kunt nemen, lezen en weer door moet geven door het ergens achter te laten. Je kunt de boeken volgen op www.bookcrossing.nl. Het leek Frans een leuk idee om dit boekje ergens in Australie te laten opduiken. Het geeft ook ons probleem voor deze vakantie weer. Wij zouden eigenlijk steeds boeken moeten vinden, lezen en weer doorgeven. De gebruikelijke voorraad van zo'n 30 boeken kan helaas niet mee. We hopen dus af en toe wat te vinden. We zullen in ieder geval deel 7 van Harry Potter in Sydney kopen.

Uitgedroogd Australie juicht om zware regenval

SYDNEY (AFP) - Delen van Oost-Australië die kampten met ernstige
droogte, hebben gisteren de zwaarste regenval in jaren meegemaakt.
Op sommige plekken viel in korte tijd 70 millimeter. Boeren
reageerden opgetogen, maar benadrukten dat nog veel meer regen
nodig is om te herstellen van de droogteperiode van de afgelopen
zes jaar. Ook premier John Howard begroette de regenval.
Volgens hem kan pas over enkele weken worden beoordeeld of er
een definitief einde is gekomen aan de droogte. Howard kondigde
vorige maand aan de irrigatie van het belangrijkste landbouwgebied
van Australië te stoppen, mocht het voor juni niet meer regenen.
Vooral in de grote steden dreigt een watertekort.

(Uit de Leeuwarder Courant van 19 mei 2007)

Niet zingen onder douche in droog Australie

Niet alleen bij ons, ook in Australie is het kurkdroog. Het land kampt met enorme watertekorten. Tijd dus voor draconische maatregelen.

De witte auto met zwartgele blokjes lijkt op een politiewagen, maar de aanduiding ‘waterbeperking’ op de kofferbak maakt het doel van de inzittenden duidelijk. De droogte in Australië is nog nooit zo erg geweest. De watercrisis beperkt zich niet langer tot het platteland. Ook in de steden zijn de gevolgen merkbaar. De patrouillewagen is een van de vijftig die 24 uur per dag de straten van Sydney doorkruist om waterverspilling op te sporen.

De Australische bevolking wordt steeds vaker gevraagd voorzichtig om te gaan met water. Een energiebedrijf verzoekt zijn klanten onder de douche niet te zingen, te dagdromen of andere ‘nutteloze activiteiten te ontplooien’ om zodoende energie en water te sparen. Burgers worden aangespoord een regenton in hun tuin te plaatsen en minder vlees te eten. Dit laatste omdat het houden van vee meer water kost dan akkerbouw. Voor het wassen van de auto mag niet langer een slang worden gebruikt; je zult het moeten doen met een emmertje. En het bewateren van de tuin met tuinslang of irrigatiesysteem mag slechts twee dagen per week. Voor het vullen van een zwembad is een vergunning nodig. Overtreding van deze regels levert een boete op van €135. „Soms reageert iemand vijandig, maar de meeste mensen zijn begripvol”, zegt Brendan Elliot van waterleverancier Sydney Water. „De schuldige geeft ook meestal direct toe.” Door alle campagnes en maatregelen is het waterverbruik in Sydney in drie jaar tijd met 13 procent afgenomen. In de buurstaat Victoria is de houding tegenover waterverspillers nog strenger. Het waterbeheer aldaar dreigt ‘veelplegers’ bijna volledig af te sluiten. Onlangs werd de watertoevoer van een huishouden dat al diverse malen gewaarschuwd was twee dagen lang teruggedraaid van 40 naar 2 liter per minuut; voldoende om te koken en als drinkwater, maar niet genoeg voor het nemen van een douche. „Een draconische maatregel, maar het toont aan hoe serieus we zijn”, aldus de directeur an South East Water.

Naast deze beperkende maatregelen onderneemt Australië ook productieve acties. In Perth is een ontziltingsfabriek gebouwd om zeewater om te zetten in drinkwater. In Queensland is er zo’n fabriek in aanbouw en in Sydney start men deze zomer met de bouw. Adelaide en Melbourne volgen binnenkort. In Brisbane wil men rioolwater omzetten in drinkwater. Als Australië er niet in slaagt adequate oplossingen te vinden, zal de typische strand- en barbecuecultuur verdwijnen. De directeur van de Grasgroeivereniging van New South Wales wil er in ieder geval voor zorgen dat de Australiërs hun weelderige tuinen kunnen behouden. Hij promoot een nieuw soort gras dat grotendeels kan gedijen op zout water. (CSM)

Reuzenpad in Australie

In de NRC van gisteren een mooi verhaal over de Reuzenpad.


De reuzenpad verovert Australië
Rotterdam, 29 maart. De van oorsprong Zuid-Amerikaanse reuzenpad voelt zich kiplekker in Australië. Inmiddels zijn de dieren algemeen in een gebied van 1,2 miljoen vierkante kilometer in het noordoosten van Australië, en de invasie gaat verder. Een team van biologen onder leiding van Richard Shine van de University of Sydney heeft nu berekend dat de pad uiteindelijk een gebied van 2,0 miljoen vierkante kilometer kan veroveren. Ze publiceren hun resultaten deze week online in het Britse vakblad Proceedings of the Royal Society B.
De reuzenpad (Bufo marinus) werd in 1935 opzettelijk in Queensland geïntroduceerd om plaagkevers in suikerrietplantages te bestrijden. Maar het dier werd al snel zelf een plaag. In plaats van suikerrietkevers te eten, schakelde de pad over op inheemse insecten. Kikkers en vogels versmaadt het oversized dier ook niet. Het leefgebied van de reuzenpad breidde zich gestaag uit en tegenwoordig heeft het vrijwel de hele kustzone van de provincies Queensland en Northern Territory veroverd.
De reuzenpaddenplaag is vooral een ecologische ramp, waarvan tientallen inheemse diersoorten het slachtoffer zijn geworden – hoewel het nog niet heeft geleid tot het uitsterven van soorten. Kikkers, hagedissen en kleine buideldieren worden door de nieuwkomer weggeconcurreerd, terwijl krokodillen en slangen het loodje leggen na het eten van de zeer giftige pad. Het dier heeft achter zijn ogen en op zijn rug gifklieren die hem effectief beschermen tegen roofvijanden.
In 1995 berekenden onderzoekers nog dat de padden op basis van de omstandigheden in hun natuurlijke leefgebied in Centraal- en Zuid-Amerika (temperatuur, vochtigheid) zich in Australië zouden kunnen verspreiden over een oppervlakte van 0,7 miljoen vierkante kilometer. Maar inmiddels is dat door de praktijk achterhaald: de nieuwe studie voorspelt dat ze wel 2,0 miljoen vierkante kilometer kunnen veroveren.
Hun leefgebied in Australië kan zelfs driemaal zo groot worden als werd gedacht op basis van hun natuurlijke verspreiding. Grotendeels bevrijd van zijn natuurlijke vijanden, zoals bloedetende teken, blijkt het dier bestand tegen hogere en lagere temperaturen. Bovendien lijkt de pad zich genetisch aan te passen aan de omstandigheden op het nieuwe continent. Vorig jaar rapporteerde het team van Shine in Nature dat de padden door genetische selectie steeds langere poten krijgen. Als gevolg daarvan is het tempo van de invasie opgeschroefd van tien kilometer per jaar in de jaren veertig tot vijftig kilometer per jaar nu.
Volgens Shine en zijn collega’s betekent de evolutie van de reuzenpad niet alleen dat ze sneller vooruit komen, maar dat ze ook beter overleven in extremere milieus. De verspreiding van de pad is daardoor in een nieuwe fase beland. Vanuit een stabiele populatie kunnen zich nu nieuwe genetische varianten verspreiden naar omliggende gebieden.
De onderzoekers vonden ook dat nieuwe uitbreidingen opvallend vaak de voetsporen van de mens volgen. Reuzenpadden blijken het succesvolst in open leefgebieden met wegen en voorsteden. De padden liften makkelijk mee met vrachtauto’s en zelfs vliegtuigen. Vandaar dat de onderzoekers verwachten dat zij vroeg of laat zullen opduiken in de veraf gelegen kustgebieden in het zuiden en westen van Australië.
Het artikel eindigt onheilspellend: „Als de pad zich blijft aanpassen aan de Australische omstandigheden, dan is onze voorspelling misschien nog te voorzichtig.”
Australiërs zoeken naarstig maar tot nog toe vergeefs naar middelen om de reuzenpad te bestrijden. Volgens Shine ziet het er naar uit dat ze ermee moeten leren leven. Er zijn al aanwijzingen dat de lokale fauna dat ook doet. De Australische zwarte slang (Pseudechis porphyriacus) evolueerde in reactie een kleinere bek, waar de giftige reuzenpad niet meer in past.

Australie niet door nederlanders ontdekt?

In de Volkskrant van vandaag een mooi artikel over de ontdekking van Australie. Waren het nou de Nederlanders of toch Portugezen? Lees het artikel.

Draai de kaart en Australië is eerder ontdekt
SYDNEY - De curator van de kaartencollectie in de National Library of Australia in Canberra, dr. Martin Woods, reageert opgelucht. Eindelijk iemand die hem wél belt.
Al een paar dagen zoemt het nieuws rond dat niet de Nederlanders als eerste Europeanen Australië hebben verkend, maar Portugezen ruim negentig jaar eerder. Maar hem is niet om commentaar gevraagd en het verhaal wordt als nieuwe waarheid gepresenteerd. ‘De theorie over de Portugezen doet al lang de ronde. Eerlijk gezegd geloof ik er niet zo in’, zegt Woods aan de telefoon tegen de Nederlandse verslaggever. Maar in de Australische publiciteit is de verwarring al een feit.
Vorige week verscheen in Australië het boek Beyond Capricorn. Het is een doorwrocht werk, bedoeld als een populair-wetenschappelijk boek over de vroegste verkenning van Australië. Het is geschreven door amateur-wetenschapper en gepensioneerd journalist Peter Trickett. In een taai betoog toont hij aan dat de zogenoemde Vallard-kaart uit de 16de eeuw, die in de Huttington Library in Los Angeles wordt bewaard, duidelijk de oostelijke en de zuidelijke kust van Australië laat zien. En ook het Noordereiland van Nieuw-Zeeland is toen al ontdekt. Dit zou de Europese geschiedenis van de twee landen op zijn kop zetten.
Tot nu denkt bijna elke historicus dat de Nederlander Willem Janszoon de eerste Europeaan was die Australië op de kaart zette. Hij verkende in 1606 delen van het noorden van het land. Om die ontdekking te herdenken, was er vorig jaar een groot feestelijk programma in Australië waarbij de vriendschappelijke betrekkingen tussen Nederland en Australië werden gevierd. Premier Jan Peter Balkenende en kroonprins Willem-Alexander brachten vorig jaar een bezoek aan Australië.
De Britse ontdekkingsreiziger James Cook krijgt de eer in 1770 als eerste Europeaan de oostkust van het land te hebben verkend, waarna de Britse kolonisatie van het enorme continent begon.
Allemaal onjuist, vindt auteur en journalist Trickett. Hij plaatst de eerste Europese verkenning van Australië in 1522, de ontdekker is de Portugees Christophor de Mendonca. Trickett meent dat de kustlijn van een mysterieus gebied ten zuiden van Java op de Franse Vallard-kaart overeenkomsten heeft met Australië.
Er zit een rare knik in de kustlijn, zo moet hij toegeven, waardoor het gebied op de kaart in de verste verte niet op Australië lijkt. Die knik komt, volgens Trickett, doordat de cartografen bij het overbrengen van de op de boot getekende schetsen naar een kaart op papier, hebben verzuimd een van de schetsen een kwartslag te draaien. Dan is de overeenkomst onmiskenbaar, beweert hij.
Bovendien meent hij dat archeologische vondsten in de wateren Down Under, zoals een stuk lood dat werd gebruikt om netten te verzwaren en een helm, onmiskenbare bewijzen zijn dat de Portugezen hier ruim honderd jaar voor Janszoon en 250 jaar voor Cook in het gebied hebben rondgetrokken.
Tricketts theorie is met veel raadsels omgeven. De Portugezen deden immers niet zo moeilijk over grootste ontdekkingen. Ze verheerlijkten hun grote zeehelden, zoals Ferdinand Magellaan die in 1520 om de wereld poogde te varen en Vasco da Gama die begin 1500 de zeeroute naar India verkende.
De missie naar Australië was uiterst geheim, meent Trickett. Portugal was op zoek naar het beloofde eiland van goud ergens in het zuiden, dat eind 1200 al door Marco Polo zou zijn beschreven. En als je dat vindt, dan hang je niet aan de grote klok waar dat gebied ligt, redeneert hij.
Curator Woods van de National Library in Canberra kan het verhaal niet geloven. ‘Er is al lang gespeculeerd over de Portugese theorie en dat draaien van de kaart gaat er bij mij niet in. Een wezenlijk bezwaar is dat er geen logboek is gevonden van de reis. Van alle grote ontdekkingen, zoals Janszoon, Tasman en Cook zijn journaals beschikbaar. Waarom van deze dan niet?’